Babiogórcy to górale mieszkający na terenach wsi, które są zlokalizowane niedaleko stoków północnych Babiej Góry – jak m.in. Skawica, Zawoja, Białka, Juszczyn, Grzechynia czy Sidzina. Stanowią odrębną grupą etnograficzną.
Babiogórcy – Górale Beskidzcy
Babiogórcy zaliczają się do Górali Beskidzkich, grupy, która posiada indywidualny styl budownictwa, tradycyjne stroje, obrzędy i tradycje, a także charakterystyczną gwarę. Dawne czasy osadnictwa na terenach w pobliżu Babiej Góry przypadły na XIV wieku. Wtedy to odbywały się akcje osadnicze. Tereny górskie uznawali za swoje tereny ludzie, którzy szukali miejsca do życia z powodu konfliktów z prawem. Poza tym byli tu przesiedlani różni chłopi, jeśli na innych terenach było zbyt wielu osadników i należało znaleźć im nowe miejsce do życia.
Od XVII wieku
W XVII wieku przybyli na te tereny Wołosi, lud koczowniczy, który zajmował się między innymi pasterstwem. Cały czas chętnie szukali kolejnych pastwisk i asymilowali się z miejscowymi, aż w końcu przechodzili na tryb osiadły. Zajmowali się uprawą ziemi i zakładaniem wsie i prowadząc uprawę roli. Pierwsi osadnicy mieli do dyspozycji około 14 hektarów ziemi – zwykle w niedostępnym położeniu, warunki były trudne, gdyż były to tereny lasu pierwotnego. Należało najpierw wykarczować teren, by wybudować domy, a z czasem powstawały w ten sposób wsie i osady.
Trudne warunki życia
Ziemia była tu nieurodzajna, warunki trudne, teren wymagał ciężkiej pracy, panowała ogólnie bieda. Wielu mieszkańców wiosek niestety zajmowało się zbójnictwem. Poza tym gęsty i niedostępny las był dobrym miejscem, by się schować. Łupem padały m.in. szałasy i plebanie.
Babiogórcy asymilowali wpływy z zewnątrz – m.in. od turystów, czyli letników, co z czasem doprowadziło do zacierania się ich odrębności jako grupy etnograficznej. Teraz młodzi ludzie chętnie odkrywają starą tradycję, szukając własnej tożsamości i korzeni. Podstawą życia Babiogórców była uprawa roli i pasterstwo do XX wieku.