Unikatowość Babiogórskiego Parku Narodowego
Na obszarze Babiej Góry występują rzadkie gatunki roślin i zwierząt, które nie występują w innych miejscach Polski. Są one zagrożone wyginięciem, objęte ochroną prawną. Świat przyrody jest niezwykle zróżnicowany. Babia Góra to ostoja dla wielu gatunków. Badania zoologiczne potwierdziły na Babiej Górze występowanie około 4470 gatunków zwierząt, w tym aż około 4282 gatunków bezkręgowców (których różnorodność na tym obszarze nie jest jeszcze do końca poznana) i 188 gatunków kręgowców.
Różnorodność fauny
Na terenie Babiogórskiego Parku Narodowego występują różne gatunki zwierząt, grupa ssaków większych obejmuje kilkanaście gatunków – najliczniejsza to ssaki drapieżne, ale też drobne gryzonie. Żyją tu również reprezentanci zajęco-kształtnych i kopytnych. Wśród występujących tu gatunków zwierząt można wymienić m.in. rysie, wilki, jelenie karpackie, sarny, płochacze skalne, głuszce, kumaki górskie, sowy uralskie, kuny, borsuki, tchórze, gronostaje, rząd nietoperzy, dzięcioły trójpalczaste i białogrzbiete, włochatki, drozdy obrożne, siwerniaki itd.
Największym ssakiem Babiej Góry jest niedźwiedź brunatny, który pojawia się tu od lat, mimo że nie jest stałym mieszkańcem. Do przedstawicieli kręgowców zalicza się ryby, m.in. pstrąga potokowego. Płazy babiogórskie występują w 11 gatunkach (np. salamandra plamista, ropuchy), gady (np. jaszczurka beznoga, zaskroniec zwyczajny). Jedynym gadem jadowitym zamieszkującym Babią Górę jest żmija zygzakowata.
Na terenie paku żyją też ptaki drapieżne, czyli myszołowy, pustułki, jastrząb gołębiarz i krogulec. Sowy reprezentowane są przede wszystkim przez puszczyka oraz puchacza. Najbardziej charakterystyczne są jednak dzięcioły – czarny i trójpalczasty. Żyją tu również ptaki śpiewające, m.in. sikorki, drozdy, świstunki itd., w piętrze kosodrzewiny i halnym płochacz halny i siwarnik, a w lasach reglowych czyż, gil i krzyżodziób.
Obserwacja zwierząt
Chcąc obserwować zwierzęta, bardzo ważne jest, by stać się jak najmniej widocznym i nie zwracać na siebie ich uwagi. To oczywiście nie jest proste, gdyż wiele zwierząt jest wyposażonych w doskonale działające zmysły, które pozwalają im ustrzec się przed niebezpieczeństwem. Zwiększamy swoje szanse na spotkanie z nimi możliwie cichym zachowaniem się i odpowiednim strojem (barwy stonowane, najlepiej zieleń i brąz, żadnych „krzykliwych” czerwieni i żółci). Gdy już uda nam się zobaczyć jakieś zwierzę lub roślinę, bardzo przyda się podręczny przewodnik – klucz do oznaczania gatunków, który pozwoli nam rozpoznać to, co widzimy, przybliży nieco jego biologię i poda kilka charakterystycznych, łatwych do zapamiętania ciekawostek i cech, które pozwolą rozpoznać, czyli oznaczyć ten gatunek przy następnym spotkaniu. Oczywiście opanowanie umiejętności sprawnego posługiwania się kluczem zajmuje trochę czasu, jednak nie należy się zniechęcać, bo zdobyte doświadczenie będzie procentowało w przyszłości. Powinniśmy także zdawać sobie sprawę, że w opisach pojawiają się czasem nieścisłości, a książkowe zdjęcie nie zawsze będzie oddawało dokładnie wygląd organizmu, który zaobserwujemy w naturze – znów pomocne będzie własne doświadczenie.